Χιονοστοιβάδα ξανθιά, με μελί μάτια.

"Εχω ένα μωρό, 1.70, ξανθιά, με μελί μάτια και σε περιμένει το βράδυ. Ενδιαφέρεσαι;"
Αυτό ήταν το πρώτο sms της μέρας. Το έχω σε εκτίμηση το κινητό. Ανάλογα με την πρώτη κλίση ή το πρώτο sms, πηγαίνει και η μέρα μου. Αυτό όμως τι ήταν; Ο φίλος που μου το έστειλε δεν έχει παιδιά, άρα δεν μπορεί να με θέλει για baby-sitting. Ασε που γράφει 1.70. Λες να το γύρισε στο εμπόριο λευκής σαρκός. Λές να έμπλεξε στην τελευταία του επίσκεψη στο Σαντάσκι; Λες να γνώρισε καμιά ωραία φίλη της κοπέλας και βάλθηκε να με προξενέψει;

Πατάω reply και του γράφω: "Τι λες;". Περνάνε μερικές στιγμές και το κλασικό μπιπ της αναφοράς μηνύματος και αμέσως μετά το τηλέφωνο μου αρχίζει να χτυπά με το γνώριμο "Mala Vida". Κοιτάω την οθόνη. Τάσος.

"Καλημέρα", απάντάω "τι έπαθες πρωί-πρωί;".
"Ασε ρε φίλε, χθες χαζολογούσα στο internet. Μπήκα να δω τιμές για το grand prix της Τουρκίας, και link στο link, βλακεία στη βλακεία, άνοιξα και το mIrc."
"Ωχ!", έκανα γελώντας.

Ο Τάσος τώρα πρόσφατα απέκτησε τον πρώτο του υπολογιστή και άρχισε ρουφάει το internet. Τι χαζά email με ανέκδοτα και φωτογραφίες, τι eBay, τι eMule και kazaa, όλα όσα κάνει ένας newbie στο internet, τα κάνει και ο Τάσος. Λογικό λοιπόν, να αρχίσει να εξερευνά και τα fora και τα chat προγράμματα.

"Και τί έγινε;".
"Γέλασα με κάποιους, έκραξα έναν gay που μου κόλλησε και τελικά βρεθηκα σε prive chat με μια κοπέλα."
"Μια χαρά ως εδώ", είπα νιώθοντας την χιονοστοιβάδα να έρχεται. "Μετά τι έγινε;"
"Είπαμε διάφορα περί ανέμων και υδάτων, είναι από Θεσσαλονίκη και εμφανισιακά όπως σου περιέγραψα".
"Ωπα! Μισό λεπτό φίλε. Φωτογραφία είδες; Η στα είπε αυτή;"
"Αυτή μου το είπε."
"Κι εσύ είπες ότι είσαι ψηλός, αδύνατος, ξανθός με γαλανά μάτια".
"Ναι!"

Στοπ! Παγώστε τη σκηνή εκεί!
Για να μην παρεξηγούμαστε, ο Τάσος είναι ψηλός, αδύνατος, ξανθός με γαλανά μάτια. Οπως κι ο Brad Pitt (γαλανά μάτια δεν ξέρω αν έχει αλλά πιάνετε το νόημα). Ομως ο Τάσος δεν είναι Brad Pitt. Οπως κι εγώ δεν είμαι Johnny Depp.
Ο Τάσος, λοιπόν, δεν είπε ψέμματα, μόνο που η αλήθεια δεν είναι τόσο ωραία όσο ακούγεται. Μια χαρά παιδί είναι ο κολλητός, και με τις κατακτήσεις και τα όλα του, απλά -είπαμε- δεν είναι ο Brad Pitt. Κάνουμε τις πράξεις, πατάμε υπόλοιπο, και έχουμε και λέμε: Μήπως και η κοπέλα, αν φυσικά είπε αλήθεια, δεν είναι τόσο 1.70, ξανθιά, με μελί μάτια όσο ακούγεται; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να ξέρω. Μόνο να φαντάζομαι μπορώ.
Κλακέτα! Κάμερα! συνέχεια.. πάμε!

"Και δεν ζήτησες φωτό ρε φίλε;"
"Μου είπε να στείλω πρώτα εγώ και κόλλησα. Τελικά αναταλλάξαμε τηλέφωνα."
"Μιλήσατε;"
"Ναι, την πήρα τηλέφωνο και είχε μια φωνούλα φίλε...."

Το έδαφος αρχίζει να τρέμει. Βαρύς ήχος ακούγεται πάνω από την πλαγιά. Η χιονοστοιβάδα έχει πλησιάσει επικίνδυνα.

"Να, και η φωνούλα.... και;"
"Και... τί ρε μαλάκα; Είπαμε να βρεθούμε από κοντά!"

Μπρουουουφφφ!!! Η χιονοστοιβάδα έσκασε και τα πήρε όλα μαζί της!

"Και τι εννοούσες με το ενδιαφέρεσαι στο μήνυμα;"

Κάπου εδώ νιώθω ότι η χιονοστοιβάδα δεν κλείνει την καταστροφή. Νιώθω ότι θα βραδιάσει και τα συνεργεία διάσωσης δεν θα μπορούν να μας βρουν.

"Ε...., το σκέφτηκα, και δεν θέλω να πάω ρε φίλε."
"Ε;"
"Ναι. Νιώθω άσχημα για την Χριστίνα."

Εδώ η χιονοστοιβάδα εξαφανίζεται. Το σκηνικό αλλάζει. Βλέπουμε το ευτυχισμένο ζευγάρι στην εκκλησία κι εμένα κουμπάρο!

"...." δευτερόλεπτα σιγής. "ok," απαντάω τελικά. "Αλλά μη μου πεις να πάω εγώ στο ραντεβού".

"Και μη μου πείτε "γιατί όχι", και "ποτέ δεν ξέρεις", και "1.70, ξανθιά, με μελί μάτια, δεν βρίσκεις εύκολα". Δεν ξαναβγαίνω ραντεβού στα τυφλά. Προτιμώ να βγω έξω και να την δω και να με δει, να την φλερτάρω και να παίξει μαζί μου, και να πάει έτσι το παιχνίδι. Ομορφα κι ωραία. Πείτε με ρομαντικό, πείτε με παλιομοδίτη, δεν με νοιάζει.

................
"Εχω ένα μωρό, 1.70, ξανθιά, με μελί μάτια και σε περιμένει το βράδυ. Ενδιαφέρεσαι;"
Αυτό ήταν το πρώτο sms της μέρας.

πουφ! Το καρτούν-διαβολάκι με τη φάτσα μου εμφανίζεται στον ώμο μου.

"Λες;"