Δευτέρα, Νοεμβρίου 22

Οταν μεγαλώσω θέλω να ...γίνεις ταινία.

Και βάζω το link στη σελίδα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου για να καταθέσω κι εγώ την διαμαρτυρία μου στις ορδές (sic) απαράδεκτων ταινιών που μας στέλνουν σε πακέτα με την μορφή ανθρωπιστικής βοήθειας (επι πληρωμή) από το Αγιόδασος (σ.σ. Hollywood).

Εχω να δω "καλή" (σε εισαγωγικά λόγω υποκειμενικών κριτηρίων) ταινία πολύ καιρό. Πέρσι ήμουν σε μια αίθουσα τουλάχιστον 2 φορές το μήνα. Φέτος σχεδόν δεν πάτησα καθόλου, και σε όσες πάτησα, πιο πολύ χάρηκα τα ποπ-κορν. Αλλά γουστάρω φεστιβάλ. Γουστάρω άλλο κινηματογράφο. Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία (viva Bollywood), Αυστραλία και για να μην πάρω θάρος και ανοιχτώ στους αγαπημένους μου ισπανικό και γαλλικό κινηματογράφο.

~
Μέσα στο κλίμα λοιπόν του Φεστιβάλ και εν αναμονή των ταινιών που έχω επιλέξει (δυστυχώς ελάχιστων λόγω χρόνου και "τσουχτερών" εισητηρίων) χθες το βράδυ είδα το "La Citte delle donne" (Federico Fellini). Εκπληκτικό! Σουρεαλιστικός κινηματογράφος του 1980 από ένα μεγάλο σκηνοθέτη. Η ιστορία φαινομενικά απλή αλλά μετά το πρώτο 10λεπτο εξελίσεται σε μια μεγαλοφυή παράνια με κεντρικό θέμα το φεμινισμό και τις σχέσεις άντρα-γυναίκας. Τρομαχτικά έξυπνη σκυνοθεσία, που με έκανε να κοιτάζω σαν το βλάκα την οθόνη για όλη τη διάρκειά της.
~
ps. Ο τίτλος του post αφιερώνεται σε όλες της wannabίδικες παραγωγές των "παιδιών του Hollywood" (πως λέμε παιδιά των λουλουδιών, αλλά σε πιο μύξα ένα πράγμα).

Καλή εβδομάδα