You think that's air you're breathing?

Πρόσωπα περπατούν δεξιά κι αριστερά. Αγνωστες φάτσες με προσπερνούν άλλες αδιαφορόντας για την ύπαρξη μου κι άλλες απλά ρίχνοντας ένα περίεργο λοξό βλέμμα. Κάποιες με κοιτάζουν αλλά ένω την αίσθηση ότι το βλέμμα τους με διαπερνά σαν να είμαι φάντασμα. Προσέχω λίγο καλύτερα και παρατηρώ ότι τα περισσότερα βλέμματα είναι έτσι. Αδεια.
~
Το σκηνικό σήμερα της διαδρομής μου από το σπίτι στο γραφείο θύμιζε τη σκηνή από το Matrix όπου ο Neo μαζί με τον Morpheus μπαίνουν στο πρόγραμμα εκπαίδευσης και βλέπουν ανθτώπους να κυκλοφορούν δεξιά κι αριστερά. Αδιάφορα ίδιους ανθρώπους. Με το ίδιο ντύσιμο και το ίδιο περπάτημα.
~
Ναι, την είδα χθες την ταινία (για πολλοστή φορά) και με επιρέασε και πάλι, αλλά κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Ο καθένας στο καβούκι του, σκέφτεται μόνο τα προβλήματα που αφορούν μονο τον ίδιο χωρίς να ενδιαφέτεραι για τον διπλανό του. Και δεν εννοώ τον "πλησίον" με την βιβλική έννοιά του, αλλά τον διπλανό του. Αυτό που μένει, περπατά, τρώει, κοιμάτε, δουλεύει, διασκεδάζει, ερωτεύεται δίπλα του. Γι' αυτό μου φαίνεται λογικό το matrix και το θεωρώ αποδεκτή κοσμοθεωρία. Δεν είναι άνθρωποι όλοι αυτοί δίπλα μου. Οι περισσότεροι μοιάζουν με προγράμματα, freeware μάλιστα, ούτε καν official, για να μην πω ιοί.
~
ps. Σήμερα ήθελα να γράψω ένα blog για τον ξάδερφό μου και την επιτυχία του (πήρε το πτυχίο και σήμερα ορκίζεται). Κώστα, συγχαρητήρια και συγγνώμη αλλά η πρωινή μου βόλτα με οδήγησε σε άλλες σκέψεις...
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ