Στον Πάνο Σ.

Χθες είχα την πόρτα του γραφείου ανοιχτή -πράγμα όχι και τόσο σπάνιο. Εχω συνηθίσει τους περαστικούς "πλανόδιους" πωλητές και έχω μια μόνιμη απάντηση στο στόμα: "Οχι, ευχαριστώ".
Την κοπέλα όμως που στάθηκε χθες στην πόρτα δεν "μου βγήκε" να την διώξω. Φαινόταν γνωστή. Μα βέβαια! "Μαρία;", ρώτησα μετά από μερικές νεκρές στιγμές που ανέτρεχα την εικόνα της στη μνήμη μου. "Ναι" ήταν η απάντηση που περίμενα και οι επόμενες 2 ώρες κύλησαν σαν παραμύθι.
Φίλη μου, πριν από χρόνια, με την οποία χαθήκαμε τα τελευταία 4-5 χρόνια. Και με ένα καφέ κι ένα σκασμό τσιγάρα, ανταλάξαμε με τη μορφή mini-flashback, τα "νέα" μας.
~
Μόνο που τα δικά της δεν ήταν απλά νέα.
~
Ηταν μια είδηση που μου έφερε, που ομολογώ δεν τη συνειδητοποίησα παρά μόνο αργά το βράδυ. Ο Πάνος, κοινός μας φίλος, πέθανε τον περασμένο Ιούλιο από υπερβολική δόση. Ηταν μια καθαρή παρτίδα που ήρθε στη Θεσσαλονίκη εκείνο τον καιρό και σκότωσε 12 άτομα. Μέσα σ' αυτά κι ο Πάνος. Ο Πάνος. Το σκέφτομαι τώρα και δεν το πιστεύω. Θέλησα να πάω στον τάφο αλλά κάτι μέσα μου κλείδωσε αυτή την ιδέα και την πέταξε μακρυά. Τρέμω και στην ιδέα να δω την αδερφή του. Εκπληκτικά παιδιά και οι δύο. Στεναχωρήθηκα που δεν ήμουν εκεί. Στεναχωρήθηκα που έχασα τέτοιους φίλους. Στεναχωρέθηκα που "έχασα" τέτοιο φίλο....
~
Πάνο λυπάμαι. Συγγνώμη για όλα. RIP
~
Στον καλύτερο Ανιχνευτή και στο καλύτερο ΠΑΟΚτσή.
Ο Κόνδορας. (ξέρεις εσύ)