Το νησί της Κίρκης

Με το δημόσιο και τις υπηρεσίες του δεν είχα πολλές επαφές. Προσπαθούσα να το αποφύγω αν και ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα γινόμουν -ευτυχώς σπάνια- ένας από αυτούς που τρέχουν πάνω κάτω στους ορόφους μιας υπηρεσίας με χαρτιά στα χέρια του, προσπαθώντας να κάνει κάτι φαινομενικά απλό.

Ετσι και έγινε σήμερα.
Στόχος: κάποια εφορία της Θεσ/νίκης.
Αποστολή: Αλλαγή στοιχείων διεύθυνσης λόγω μετακόμισης.
Χαρακτηρισμός: Εύκολη υπόθεση. (Χα! Γελαστήκατε)

Είχα συγκεντρώσει ό,τι χρειαζόμουν από χθες, ξύπνησα και λίγο νωρίτερα για να μην "πέσω σε κόσμο", έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου (πρωινό ξύπνημα: Placebo-I'm only happy when it rains) και ξεκίνησα την κάθοδο των Μυρίων προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Εφτασα, λοιπόν και ανέβηκα στον 2ο όροφο. Κάπου ανάμεσα σε χαρτόκουτα με ρούχα (απέναντι έχει βιοτεχνία ενδυμάτων "Η Σούλα") και χαρτόκουτα με "αρχείο" της εφορίας βρήκα μια πινακίδα που μόνο κατατοπιστική δεν ήταν. Βουρ κι εγώ μέσα, και πήγα στον πρώτο που βρήκα πίσω από γραφείο (δεν ήταν και πολλοί αυτοί, αλλά δεν έδωσα σημασία).

- "Συγγνώμη, που μπορώ να κάνω μια αίτηση αλλαγής προσωπικών στοιχείων;" ρώτησα.
- "Στο... ..τρώω. Γρα..είο 6", ήταν η απάντηση.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτο σύγχησης και εσωτερικού διαλογισμού για το τί είναι το "τρώω", ακολούθησα τα νούμερα στον τοίχο ώς το Γραφείο 6, όπου βρισκόταν το Μητρώο.

Το μητρώο είναι ενα δωμάτιο, στο οποίο απαγορεύεται να μπεις, αλλά εξυπηρετείσαι από το διαχωριστικό τζάμι που υπάρχει στον τοίχο. Μέσα υπάρχουν 4 θέσεις εργασίας, 3 υπολογιστές του 1985, 1 ντουλάπα, 14 στηλό, εκατοντάδες χαρτιά και φάκελοι, 2 φρέσκοι καφέδες και 4 υπολύματα, μια γλάστρα και μια υπάλληλος.

- "Καλημέρα, μια αίτηση αλλαγής προσωπικών στοιχείων θέλω να κάνω. Εχω όλα τα χαρτιά που χρειάζονται." είπα.
Δεν ήταν και ο πιο καλοδιάθετος άνθρωπος, αλλά παρόλα αυτά μου εξήγησε ποιά χαρτιά να συμπληρώσω και μου είπε "απλά φέρτα μου και τελειώσαμε".

Εκείνη -και μόνο εκείνη- τη στιγμή διαπίστωσα ότι σε ένα μεγάλο όροφο δεν υπήρχαν παρά μόνο 9 υπάλληλοι, ενώ τα γραφεία θα μπορούσαν να έχουν και 20-25 υπαλλήλους. Οι κινήσεις όλων, αργές και ρυθμισμένες. Το πιο δραστήριο άτομο εκεί μέσα ήταν ο καφετζής.

Οχι απλά δεν με πείραξε η έλειψη κόσμου και φασαρίας, αλλά χάρηκα γιατί σκέφτηκα ότι θα τελείωνα πολύ γρήγορα. Πήρα όλα τα (συμπληρωμένα) χαρτιά μου και τις ταυτότητες κλπ. και πήρα στο "...τρώω".

Κανείς εκεί... Μόνο 4 θέσεις εργασίας, 3 υπολογιστές του 1985, 1 ντουλάπα, 14 στηλό, εκατοντάδες χαρτιά και φάκελοι, 2 φρέσκοι καφέδες και 4 υπολύματα και η γλάστρα. Και περίμενα...

περίμενα...

περίμενα...

30 λεπτά και δεν φάνηκε κανείς. Πήγα πιστεύοντας τι θα περάσω τη συνηθισμένη οδύσσεια της γραφειοκρατία αλλά τώρα βρέθηκα στο νησί της Κίρκης (και της αδιαφορίας).

Μετά από λίγο πέρασε κάποια κυρία και αφού πήγε σε πέντε γραφεία, έδωσε εντολές σε 3 άτομα, και ανοιγόκλεισε μια πόρτα 2 φορές, με κοίταξε και με ρώτησε τί θέλω. Ευτυχώς μπήκε στο μητρώο και μου είπε "Ελα μέσα". Τις πήρε 2 λεπτά να κάνει όλη τη διαδικασία. Οχι 10', ούτε 5'. Μόνο 2 λεπτά. Κι εγώ περίμενα 35 λεπτά γι'αυτά τα 2.

Πήρα τα χαρτιά μου κι έφυγα. Βγαίνοντας, χαιρέτησα τον καφετζή που κουβαλούσε τα 4 υπολύματα καφέ.