Εβγαλε ήλιο;

Δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε δάχτυλο σήμερα το πρωί. Κάθε μυς αρνούνταν πεισματικά να εκτελέσει την οποιαδήποτε εντολή του εγκεφάλου. Προτιμούσα να μείνω εκεί για πάντα. Περίεργο συναίσθημα. Φταίει που συνέβησαν όλα τόσο γρήγορα και δεν λειτουργώ έτσι. Μέσα σε δυο μήνες άλλαξαν τόσα πολλά που σήμερα το πρωί το σώμα μου έκανε την δική του επανάσταση. Δεν πας πουθενά. Εμειναν τόσοι που δεν χαιρέτησα. Κι άλλοι τόσοι που δεν το έκανα όπως ήθελα. Ετσι και χθες. Σαν fast food. Σαν delivery farewell. Σκατά. Αφού δεν λειτουργώ έτσι. Και τα χέρια εξακολουθούσαν να αντιστέκονται. Σιγά σιγά και μετά από μισή ώρα μαρτυρικής παραμονής στο κρεβάτι, σηκώθηκα. Κοίταξα το δωμάτιο. Για μερικές στιγμές, το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να χωθώ και πάλι στα σκεπάσματα, σαν πέντε χρονών που δεν θέλει να πάει στο σχολείο και κάνει τον άρρωστο. Σύνελθε. Χιλιάδες σκέψεις και δεκάδες πρόσωπα πέρασαν απ'το μυαλό μου μέχρι να πιω μια γουλιά καφέ. Ετσι σαν ένα προσωπικό αντίος αμίγκος. Τηλέφωνο. Θα τα πούμε απόψε; Εννοείται. Φιλιά. Γειά. Μη μασάς ρε. Αφού θα ανεβοκατεβαίνεις. Ασε που το καλοκαίρι έχουμε ήδη εισητήριο για όλες τις συναυλίες στην Αθήνα. Κλείσιμο του ματιού. Συνομωτικά. Φιλικά. Τελευταία γουλιά καφέ. Βαλίτσες. Τηλέφωνα. Γρήγορα. Σκατά. Αφού δεν λειτουργώ έτσι. Στοπ. Πάμε πάλι απ'την αρχή. Καλημέρα. Happy vibes. Ολα καλά. Ρε συ.. έβγαλε ήλιο;