Επόμενο bed-time reading. Lunar Park του Bret Easton Ellis (Μπρετ Ιστον Ελις).
«Εκλεισα πάλι τα μάτια. Δεν ήθελα να συνεχίσω το γράψιμο. Εγραφα για τον πατέρα μου -γι' αυτήν τη λύσσα, τη μανία του για επιτυχία και καταξίωση, για τη μοναξιά του- που μέσα στο βιβλίο τον παρουσιάζω σαν ένα φανταστικό, κατά συρροή δολοφόνο και δεν είχα καμιά όρεξη να φάω ξανά στη μάπα τον Ρόμπερτ Ελις ή τον Πάτρικ Μπέιτμαν. Πάει πολύς καιρός που έχω εγκαταλείψει πίσω μου όλα εκείνα που έγραφα στα είκοσί μου, για κομμένα κεφάλια, για τις σούπες από αίμα και για γυναίκες που αυνανίζονταν με τα ίδια τους τα παΐδια?».
Κάνοντας μια βόλτα σήμερα από το βιβλιοπωλείο, θυμίθηκα μια κουβέντα που είχα πριν κάτι μήνες με τον Oneiro και τον ANemo, αλλά και το κείμενο αυτό. Το μάτι μου έπεσε πάνω στο περίεργο εξώφυλο του Lunar Park. Ο ήρωας του Έλις ονομάζεται και αυτός Μπρετ Ίστον Έλις. Sυνειδητοποιεί ότι έχει παγιδευτεί στη ζωή της διασημότητας και αποφασίζει να γίνει αυτό που δεν μπορεί. Kανονικός. Κάτι σαν εκτενές auto-pulp-fiction blogpost δηλαδή.
Αλήθεια και επινόηση, βιογραφία, ρεαλισμός και φαντασία, αυτοαναφορικότητα και παρωδία, χιούμορ και τρόμος. Ο Μπρετ Ίστον Έλις "εκθέτει" τον εαυτό του ως θέαμα, αλλά δεν φαίνεται διατεθειμένος να εκτεθεί ουσιαστικά και να αναλάβει τις συνέπειες της όποιας εξομολόγησής του.
Ως ένα σημείο, ίσως αυτό να δίνει και μια απάντηση στην απορία του manifesto, που θυμάται σήμερα ο mcmanus.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου