Ρισκάρεις sequel; Ναι γιατί είχε τέτοια επιτυχία που βλέπεις ποτάμι τα χρήματα να καταλήγουν στο λογαριασμό σου και θες κι άλλα.
Ok. Αλλά αν είναι να κάνεις κάτι, κάντο καλά. Και το indie horror/thriller Saw II, δυστυχώς, επιβεβαιώνει τον κανόνα των μέτριων συνεχειών μεγάλων επιτυχιών.
«Γεια σου, Μάικλ. Θέλω να παίξουμε ένα καινούργιο παιχνίδι?»
Ο Jigsaw (Tobin Bell), ο άνθρωπος με το λαμπρό αλλά διαταραγμένο μυαλό, που σκόρπισε τη φρίκη και το θάνατο στα θύματά του, στην περυσινή μεγάλη επιτυχία Saw, επιστρέφει κλειδώνοντας ένα σκασμό άτυχους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και ο γιος του αστυνομικού Eric Mason, σε ένα σπίτι γεμάτο παγίδες, από όπου πρέπει να βρουν ένα τρόπο να γλυτώσουν μέσα σε 2 ώρες καθώς έχουν εισπνεύσει ένα δηλητηριώδες αέριο και θα πεθάνουν. Ο Mason βρίσκει τον Jigsaw, ο οποίος όμως έχει στήσει με τέτοιο τρόπο το παιχνίδι του που αναγκάζει τον αστυνομικό να κρατήσει τον δολοφόνο ζωντανό για αυτές τις δύο ώρες. Έτσι αντίπαλος του Mason γίνεται ο χρόνος (και τα νεύρα μας), πόσο μάλλον όταν ένα από τα υποψήφια θύματα είναι ο ίδιος του ο γιος.
«Θα δείτε ότι, αυτό που νομίζετε ότι είναι η ταινία, δεν είναι καθόλου αυτό που νομίζετε!»
Η όλη ταινία έχει καλό στήσιμο και πολλές καλές ιδέες οι οποίες όμως χάνονται λόγω έλειψης πρωτοτυπίας. Οσο τρομαχτική πλοκή και πρωτότυπο σενάριο είχε το πρώτο τόσο μέτρια είναι η συνέχεια. Πολλές φορές μάλιστα θύμίζει Se7en (στη σχέση αστυνομικού -δολοφόνου) και Cube (όσον αφορά το κομμάτι πολλά θύματα παγιδευμένα σε ένα χώρο). Τα κάποια τρικάκια που έχουν βρει από τη μια ο σεναριογράφος και από την άλλη ο σκηνοθέτης δεν αρκούν για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του ακριβώς επειδή ξέρει τι να περιμένει. Τον ένα μετά τον άλλο να συναντά το θάνατο με τραγικούς αλλά σίγουρα έξυπνους και πρωτότυπους τρόπους που θα ενθουσιάσουν τους φίλους των splatter.
Η ιστορία ξαναποκτά ένα μικρό ενδιαφέρον στο τελευταίο 15λεπτο με 2-3 απανωτές ανατροπές/αποκαλύψεις και ένα έξυπνο κι ενδιαφέρον φινάλε που ανοίγει το δρόμο για το Saw III.
Ερμηνευτικά η ταινία είναι μέτρια με μόνη εξαίρεση ίσως τον Tobin Bell. Οι υπόλοιπες ερμηνίες είναι από συμπαθητικές μέχρι πολύ μέτριες. Η σκηνοθεσία δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να πει και μένει σε μέτρια επίπεδα. Την ταινία ανεβάζουν, αρκετά ώστε να την σώσουν, οι έξυπνες παγίδες, το πολύ αίμα (έλειπε το καλό splatter), και το αρκετά καλό "γύρισμα" της πλοκής στο τέλος της ταινίας.
Σίγουρα δεν πιάνει τα επίπεδα του Saw, αλλά ένα καλό horror βράδυ μπροστά στο DVD μπορεί να το προσφέρει (ειδικά αν συνδιαστεί με επαναπροβολή της πρώτης).
Oh Yes, There Will Be Blood
2 σχόλια:
Δεν βλεπω ποτε αιματηρα φρικιαστικα.
Το saw μου το ειχε περιγραψει ο πρωην στον δρομο και ξεροντας τι να περιμενω το πηρα επιφυλακτικα.
Και ενω καταγοητευτηκα με την ιδεα και την ανατροπη δεν φοβηθηκα καθολου γιατι ο ενας απο τους δυο επαιζε τοσο ασχημα που με αφαιρουσε απο την πλοκη(εγω χανομαι και στα καρτουνς)
Αν στο δευτερο υπαρχουν καλυτεροι ηθοποιοι και οι ιδεες ειναι καλες, ισως φταιει οτι τωρα τις περιμενουμς, αλλα αντικειμενικα ειναι εξισου καλο, αν ηταν το πρωτο?
do I make sence?
@lefty,
Να το δεις αδερφέμ αλλά σε DVD, μια βροχερή μέρα, που δεν θα έχεις τίποτα άλλο να κάνεις ή να δεις, και θα είσαι με κρυολόγημα (δεν στο εύχομαι) στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση.
Ok, είμαι υπερβολικός. Αξίζει να το δεις αλλά και η διαφορά του από το 1 είναι αισθητή.
Have fun ;)
@Lili,
Tα Kill Bill τα είδες; Αν όχι στα προτείνω.
Το Saw είναι όπως το λες. Πολύ καλή ταινία αλλά κι εγώ είχα πρόβλημα με τον Cary Elwes καθώς τον θυμόμουν σε κάτι τραγικές ταινιές, ειδικά ως Robin Hood στο Ηρωες με τα κολάν και δεν μου έβγαινε το σοβαρό με τίποτα.
Το δεύτερο έχει γνωστούς ηθοποιούς (όπως το 1, μη φανταστείς τον Clooney) αλλά όχι τόσο καλές ερμηνίες, και για να σου απαντήσω... οχι, αν έβγαινε αυτό πρώτο δεν θα είχε τόση επιτυχία, χωρίς όμως να το κάνει κακή ταινία.
Δημοσίευση σχολίου