Τεχνο-φοβίες

Πριν λίγο χτύπησε την πόρτα της εταιρείας ένας "γείτονας". Πολύ καλός και ευγενικός κύριος, γύρω στα 45-50, κοντούλης με ένα ταλαιπωρημένο χαμόγελο. Η πόρτα στο γραφείο του, βαριά, ξύλινη, πάντα όμως ανοιχτή όταν βρίσκεται εντός, παρά το αποκρουστικά κάγκελα ασφαλείας που σε περιμένουν ένα μέτρο μετά, φέρει μια χρυσή πινακίδα με χαραγμένα μεγάλα γράμματα "Γ. Σ. (δεν βάζω όλο το όνομα) Εμπόριο κοσμημάτων".

Συνήθως δεν εμφανίζεται στον όροφο, και όποτε τον πετυχαίνω λέει απλά ένα "Γειά σου" και τρέχει σαν τρομαγμένο ποντικάκι, είτε στο γραφείο του, είτε στο ασανσέρ.

"Συγγνώμη που σε ενοχλώ.... ε... Νίκο είπαμε;"
"Νάσος. Δεν πειράζει, περάστε"
"Χρόνια πολλά!", απλώνει το χέρι του σε μια κουρασμένη χειραψία.
"Χρόνια πολ.." με διακόπτει,
"Δεν θα περάσω, αλλά θέλω να με βοηθήσεις".
"Τι μπορώ να κάνω;"
"Να. Εχω αυτή τη δισκέτα και θέλω να την δω. Εχει κάτι κοσμήματα μέσα".

Να σημιώσω εδώ ότι ο εν λόγω καλό κύριος, έχει δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για το internet και την δουλειά μου, και ενθουσιάστηκε όταν του έδειξα ένα σχετικό site που σχεδιάσα παλιότερα και του είπα ότι μπορεί να πουλάει μέσω interνέτ. Μου είχε πει τότε ότι έχει και υπολογιστή και του αρέσουν αυτά τα πράμματα. Σε αντίθεση με το μεγαλύτερο ποσοστό όσων ασχολούνται με το κόσμημα που δεν έχουν ιδέα τι είναι ο υπολογιστής. Ετσι είχε πει.

"Στο CD εννοείτε" εσπευσα να διορθώσω, λες και είχε διαφορά στα αυτιά του. CD, δισκέτα, δισκότα, σκληρός, μαλακός, όλα ένα.
"Ναι, σ'αυτό".
"Εχει κάποιο πρόγραμμα;" ρώτησα καθώς ακόμα δεν είχα μπει στο πνεύμα του θέλω βοήθεια.
"Δεν ξέρω τι έχει. Κοσμήματα μου είπανε. Δεν ξέρω πως να το βάλω στον υπολογιστή", η λέξη υπολογιστής ειπώθηκε με το ίδιο δέος που λέει ένα 5χρονο παγωτό (απλά χωρίς τα σάλια).
"Καλά. Ας το δούμε"

Πήγαμε στο γραφείο του. Ο υπολογιστής κλειστός.
"Δεν θυμάμαι ούτε πως τον ανοίγουν"
"Που είναι... το κουτί του;"
"Ποιό; Α! Εκεί πίσω. Μια στιγμή να δω αν είναι στο ρεύμα. Εχω καιρό να το ανοίξω".

Τράβηξε ένα γραφειάκι, έριξε αμήχανα κάτι χαρτιά, πήρε από τη μέση το UPS. "Του πούλησαν και UPS τα θηρία", σκέφτηκα. Βρήκε το πολύπριζο και πατησε το μεγάλο κόκκινο κουμπί. Σηκώθηκε, έβαλε το γραφειάκι στη θέση του, και πάτησε το κουμπί της οθόνης.

"Δεν ανάβει έτσι ε;" με κοιτάει με εκείνο το καρτουνίστικο χαμόγελο.
"Οχι, χε χε", χαμογελάω συγκαταβατικά, προσπαθώντας να ισορροπήσω ανάμεσα στο να τον βοηθήσω ή να τα πάρω στο κρανίο και να φύγω.
"Πατήστε εκείνο το μεγάλο κουμπάκι" το χαϊδευτικό -άκι μπαίνει για εκπαιδευτικούς λόγους όπως η Βέφα φτιάχνει γλυκάκια και μακαρονάκια.
"Αααα..." έκανε καθώς τα windows 98 (ακόμα;) φόρτωναν.

Αφού έκλεισα το παραθυρο που έλεγε ότι ο υπολογιστή άλλαξε αυτόματα την ώρα, γύρισα στον κ.Σ. και του έδωσα το cd.
"Βάλτε το λίγο γιατί δεν φτάνω στο κουτί", φαντάσου απόσταση.
"Πως το βάζω;", ήταν η αφοπλιστική ερώτηση;
"Πατήστε εκείνο το μικρό κουμπάκι. Οπως όλα τα cd-players" απάντησα ενώ στο μυαλό μου ήρθε η κλασική ιστορία με το χαλασμένο πιατάκι του καφέ.

Να μη το κουράζω, βάλαμε το cd, του έδειξα (ξανά) πως δουλεύει, πως θα πλοηγηθεί και πως θα το κλείσει.
"Αν με χρειαστείτε, είμαι δίπλα" του είπα και έφυγα, έχοντας στο νου μου σκέψεις όπως "Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;" και "Γιατί υπάρχουν τόσο τεχνοφοβικοί άνθρωποι στο 2005;"

Μισή ώρα αργότερα ήρθε πάλι για να με ρωτήσει πώς κλείνει ο υπολογιστής. Ενοιωσα αμήχανα όταν έπρεπε να του απαντήσω πως πρέπει να πάει στην Εναρξη και να πατήσει Τερματισμός.