Για δες ποιος ήρθε!!!

Επιστροφή από ολιγοήμερες διακοπές. - Φτάνει αυτό ή αφήσω μόνο τον τίτλο; -Οχι! πες μας κι άλλα... Πως πέρασες; Λείπεις μέρες, μέχρι και στο Real People του Πρώτου Θέματος σε βάλανε και δεν πήρες μυρωδιά. -Το είδα. Klein Mein, αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή...

Την τύχη μου.
Δεν ξεκίνησε η άδεια που έδωσα στον εαυτό μου με τους καλύτερους οιωνούς. Ο πατέρας του Τ. τελικά δεν τα κατάφερε. -Ελα ρε φίλε. Ο πατέρας μου... Τέλος! -Είσαι σπίτι; Ερχομαι από κει. Δεν είναι εύκολα αυτά τα πράγματα. Τι να πεις και σε ποιον; Τίποτα. Απλά βρίσκεσαι εκεί και αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται τελικά.
Μπύρες, τσιγάρα και χαλαρή κουβέντα με τους φίλους πάνω στο καπώ ενός μπεζ zastava. (Μπορώ να πω κάτι αστείο, ή δεν κάνει;). Χτυπάει το τηλέφωνο. -Την τύχη μου.. Ναι; -Ελα Ν. η Γ. είμαι (η δεύτερη γυναίκα του πατέρα μου). Ο πατέρας σου... (Κάπου εδώ τα πόδια μου κόβωνται λόγω της γύρω κατάστασης και το μυαλό μου κάνει χίλιες σκέψεις το δευτερόλεπτο.) -Ναι; -Χτύπησε με τη μηχανή και έσπασε το πόδι του. Τον έχουν στο χειρουργείο. Γλέντια και χαρές. Κηδεία το πρωί και στο καπάκι ταξίδι στην Ξάνθη για να δούμε τι θα δούμε. Ωραίο πρόγραμμα διακοπών.
Εν συντομία, η κηδεία ήταν η πιο δημοσιοϋπαλληλίστικη διαδικασία που έχω δει ποτέ. Ο ιερέας, παλιός πορτιέρης σε μαγαζιά του αεροδρομίου ξεπέταξε τη λειτουργία και μας οδήγησε κουνιστός και λιγιστός στην αίθουσα "για τον καφέ". -Να ζήσετε να τον θυμάστε... -Κι εσύ να κόψεις τους κεφτέδες, ήθελα να πω αλλά το ρούφιξα για να μην έχουμε ιστορίες.
Στην Ξάνθη τα πράγματα αποδείχτηκαν καλύτερα από το αναμενόμενο. Απλά θα πρέπει να μείνει "εκτός γηπέδων" 3-4 μήνες. Κεφάλι άθικτο ευτυχώς. Νεότερο ιατρικό ανακοινωθέν αργότερα.

Θέλω διακοπές. Τώρα.
-Εεεε, φαγώθηκες. Πηγαινε να δω τι θα καταλάβεις. -Μια λέξη. Υπνος! 5 μέρες έμεινα σε ένα σπίτι στον Αη-Γιάννη στο πρώτο πόδι, τις 3 έπεσα σε θερινή νάρκη. Η μεγαλύτερη απόσταση που κάλυψα ηταν ως την σημαδούρα, 10 μέτρα μακρυά από την παραλία. Κούρασηηη... Ουφ!
Εξορμήσεις σε Ποσείδι και Ν.Σκιώνη έδωσαν την απαραίτητη δράση σ'αυτή την εβδομάδα. Οπου εξόρμηση, βάζω μαγιώ, μπαίνω στο αμάξι, οδηγάει άλλος, φτάνουμε, βγαίνω από αμάξι, τσαλαβουτάμε, πίνουμε καφέ, χειροκροτάμε ως γνήσια ελληνική καφρο-αντροπαρέα των ωραιότερο κώλο του πλανήτη, ξαναβουτάμε, μπαίνουμε στο αμάξι, βγαίνουμε γιατί "βράζει", ξαναμπαίνουμε, οδηγάει άλλος, επιστροφή. Κούρασηηη... Ουφ!

Πορνό.
-Μόνο αυτά; -Οχι ρε. Το πρόγραμμα περιελάμβανε και ιδιωτικές πριβέ προβολές ταινιών (4 δωμάτια, Ανάλυσέ το, Ο μαφιόζος της διπλανής πόρτας και Ηταν άξιος) με συνοδεία άδειων κουτακίων μπύρας στο πάτωμα και γεμάτων τασακίων στο τραπέζι.
Την απαραίτητη ηλιοθεραπεία (τις ελάχιστες φορές που ξυπνήσαμε αξιοπρεπή ανθώπινη πρωινή ώρα για κάτι τέτοιο) συνόδευε το "Πορνό" του Irvine Welsh, συμπαθητικότατη συνέχεια του πασίγνωστου "Trainspoting". Παρακμή και κούρασηηη... Ουφ!

Κατανάλωση.
Τις υπόλοιπες ώρες σκεπάζουν έντονα, συζητήσεις για ταινίες του Tarantino, και τη συμμετοχή του Μελισσανίδη σε μια εξ'αυτών, για τις οδηγικές ικανότητες των Montoya και Schumacher, κυνήγι μυγών, κουνουπιών και λοιπών ενοχλητικών ζωήφιων, συνοδεία μουρμουρητών στο αγαπημένο "Where is my mind" των Pixies, και κατανάλωση αφθονης μπύρας και καρπουζιού.

Αι γυναίκαι και οι άγγλοι.
Αξιοσημείωτες συνάντησεις με: την Μ., την Ζ., μια παρέα βάρβαρων άγγλων που στις 10 το βράδυ αν τους έκοβες θα έβγαινε μπύρα αντί για αίμα, 2 τρελόπαιδα σκιωνίτες φοιτητές φανατικούς των mmorpg, 1 χοντρομαλάκας μυθομανής και μια νέα γνωριμία (πως λέμε 090; καμία σχέση) την Σ.

Πηλίκον.
Λίγες μέρες αλλά καλές. Θα ήθελα περισσότερες αν και ομολογώ πως μου έλειψε λίγο και η Θεσσαλονίκη. Τα κεφάλια μέσα τώρα, με μοναδική ελπίδα για 2-3 μέρες ακόμη στο 15αύγουστο. Πάω να ξεκαθαρίσω τα email μου και να ξεφυλίσω το ολόφρεσκο Wired που με περιμένει στο γραφείο. Καλώς σας βρήκα.