Η... απομυθοποίηση

Χθες το πρωί με περίμενε ενα ειδοποιητήριο από το ταχυδρομείο για να παραλάβω κάποιο δέμα. Εχοντας παραγγείλει κάτι από Αγγλία, χάρηκα γιατί επιτέλους θα το είχα στα χέρια μου, ένα όνομα όμως πάνω στο χαρτάκι μου φαινόταν περίεργο...



Ακουγόταν γνωστό αλλά δεν πήγαινε το μυαλό μου με τίποτα. Ωσπου τελικά έκανα 'κλικ' και θυμήθηκα μια ανταλλαγή email, πριν λίγο καιρό, με ένα "παράσιτο, χωρίς μπλογκ, που μολύνει με σχόλια τα μπλογκς άλλων και φεύγει".

Τί να μου έστειλε;

Σήμερα πέρασα από το ταχυδρομείο και παρέλαβα το μακρόστενο βαρύ κιβώτιο με την λευκή ταινία με τα μεγάλα κόκκινα γράμματα γύρω του που γράφει FRAGILE. Βαρύ και... περίεργο. Το βάρος του σα να μετατοπιζόταν. Το κουνάω κι άλλο ένα "γλουπ" ακούγεται από μέσα. Υγρό!

Τί να 'ναι;

Στο γραφείο, άνοιξα προσεκτικά το πακέτο, και ανάμεσα σε δύο κομμάτια φελιζόλ ήταν το μπουκάλι που έχω τώρα μπροστά μου, το προϊόν των κυρίων της φωτογραφίας, ένα 15 ετών Σκωτζέζικο Μαλτ Laphroaig.

It is said of us islanders, that we take our time to make friends,
but when we do it's for life....

Ο "μύθος", που πριν λίγο καιρό ήταν κάποιος άγνωστος, τώρα για μια μικρή εξυπηρέτηση που του έκανα, παίρνει σάρκα και οστά (ή μάλλον ουίσκι και γυαλιά), και μου λέει ευχαριστώ. Θυμάμαι το πρώτο email του και γελάω. "Αυτό είναι μυστικό email. Δεν δίνεται από δω κι από κει. Ο zavalos παραμαίνει μύθος. Είναι σα να έμαθες το Zorro. Δε βγαίνεις στο χωριό να το πεις".

Σ' ευχαριστώ Don Diego de la Vega (ουπς). Ποιός είπε ότι οι bloggers είναι απρόσωποι;

Στην υγεία μας!