(...) Άρχισα να ζω το δικό μου American dream. Αμφιθέατρα στα οποία πηγαίναμε για να φύγουμε στο επόμενο πεντάλεπτο, τάβλι, φοιτητικά σπίτια-τρύπες-δεν θα τα ξεχάσω ποτέ- που καθόμασταν άπειρες ώρες και μιλάγαμε, κρέπες στη Ναυαρίνου, ρετσίνες στην Άθωνος, έρωτες, χωρισμοί, άλλοι έφυγαν, άλλοι έμειναν, πρωτόγνωρες συγκινήσεις, εξεταστικές που χαραμίστηκαν-χωρίς τύψεις-, καυγάδες, μηνύματα και κλήσεις που προωθούνταν, γέλια, κλάματα, ιστορίες και γνωριμίες για γέλια και για κλάματα και μια στοίβα κώδικες και βιβλία που πρέπει να διαβαστούν, για να ξοφλήσουμε και να το κλείσουμε κι αυτό το κεφάλαιο. (...)
by Marion
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου