Φιλικά, έτσι;

"Ελα ρε φίλε" (σχετικό το φίλε καθώς έχει χαθεί εδώ και καιρό)
"Καλησπέρα"
"Καιρό έχουμε να τα πούμε" (δεν στο'πα;)
"Πράγματι. Πως και πήρες τηλέφωνο;"
"Ετοιμάζω κάτι με ένα συνεργάτη και θέλω λογότυπο και ένα site. Οχι τίποτα ιδιαίτερο, μόνο .psd θα μου δώσεις και το development θα το κάνω εγώ. Μόνο, ξέρεις ε;.. Θέλω γαμάτα πράγματα"
"Ε.. ok. Πες μου λεπτομέρειες και πότε τα θέλεις"
"Το όνομα είναι *******. Γαμάει ε;"
"Πως.. βέβαια. Πολύ... ε.. καλό!" (η ειρωνία ξεχυλίζει το ακουστικό αλλά ο φίλος δεν μασάει)
"Οπότε θέλω ένα logo και template για πρώτη σελίδα, και 2-3 εσωτερικές. Πόσα θέλεις;"
"Τι να σου πω; Δεν είναι τιμοκατάλογος πιτσαρίας. Μια γίγας και 2 κουτάκια coca-cola προσφορά."
"Ναι, ρε μαλάκα" (να κι οι οικειότητες)
"Να σου στείλω ένα email με προσφορά να το συζητήσετε και να βρεθούμε κι από κοντά να το δούμε;" (είπαμε επαγγελματισμός και business is business. πάντα)
"Οπως θες. Αλλά όχι τίποτα τρελό. Φιλική τιμή."
"Πόσο.. φιλική, δηλαδή;"
"Ε... ξέρεις. Φιλική"
"Α! Κατάλαβα"

2 μέρες και ένα email αργότερα...

"Ναι, ρε μαλάκα" (να πάλι κι οι οικειότητες)
"Ελα"
"Φιλικά είπαμε ρε τρελέ"
"Πόσο φιλικά; Ολοι φίλοι είμαστε"
"Ναι αλλά το γάμησες. Εμένα βρήκες να εκμεταλευτείς;"
"Το ίδιο θα ρωτούσα"
"Ε;" (δεν ακούμε ξαφνικά;)
"Λέω.. κι εσύ εμένα βρήκες να εκμεταλευτείς;"
"Ε, όχι ρε συ. Δεν είναι έτσι. Κοίτα..."
"Φίλε, έχω δουλίτσα. Ελα μια βόλτα απ'το γραφείο να τα πούμε αν θες"
"Ok. Αλλά κατέβα λίγο ακόμη..."
"Φιλικά, έτσι;"
"Ναι. Φιλικά"

Περιττό να εξηγήσω πως ούτε τηλέφωνο ξαναπήρε από τότε. Ούτε για μπύρα. Ετσι.. όπως κάνουν οι φίλοι.