Είμαστε ότι θυμόμαστε

Είχα καιρό να πάω στο θέατρο. Για την ακρίβεια είχα πολύ καιρό να πάω στο θέατρο. Από τον περσινό χειμώνα. Λίγο το ότι δεν ανεβαίνουν πολλές παραστάσεις, λίγο το ότι οι περισσότεροι από την παρέα ακουν "θέατρο" και ξενερώνουν, λίγο από όλα.

Χθες είχα την τύχη να βρεθώ στην πρεμιέρα του "Ωραία χρόνια" (Old Times) του Χάρολντ Πίντερ (Harold Pinter), που ανεβαίνει στο θέατρο Εγνατία. "Ο Σταμάτης Φασουλής, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και η Όλια Λαζαρίδου, παρουσιάζουν το δημοφιλέστερο έργο του Χάρολντ Πίντερ", διάβασα πριν την παράσταση και κατά την διάρκεια κατάλαβα γιατί.

Η ιστορία ξεκινά όταν η επιπλωμένη σχέση του ζευγαριού -Deeley(Σταμάτης Φασουλής) και Kate(Όλια Λαζαρίδου)- που ζει στην εξοχή, δέχεται την επίσκεψη μιας παλιάς φίλης της συζύγου, της Anna(Καρυοφυλλιά Καραμπέτη).

Τι είναι λοιπόν η Άννα; Ποια είναι λοιπόν η Άννα; Μία φίλη από τα παλιά; Το alter ego της; Όσα δεν έζησε; Όσα θέλησε να ξεχάσει; Ο ίδιος της ο εαυτός; Η αμαρτία που έπνιξε; Οι ερωτήσεις πυροδοτούν όλη την παράσταση μέχρι το τέλος όπου γίνεται μία εκρηκτική αποκάλυψη.

Αυτό ήταν το μόνο που ήξερα για την παράσταση. Και ότι ο Πίντερ έχει μια εμμονή για την μνήμη.

"Υπάρχουν κάποια πράγματα που θυμόμαστε ακόμα κι αν δεν έχουν συμβεί ποτέ. Υπάρχουν πράγματα που θυμάμαι τα οποία μπορεί να μη συνέβησαν ποτέ αλλά αφού τα ξαναφέρνω στη μνήμη μου, τότε συνέβησαν".

Εμεινα άφωνος. Από το ρυθμό του έργου, την άψογη αρμονία μεταξύ των ιστοριών, των εντάσεων, του χιούμορ, των τραγουδιών και των εκρήξεων. Με ένα Φασουλή να σε κολλάει ορισμένες στιγμές στην φυστικί άθλια καρέκλα, τύπου ΚΤΕΛ, του θεάτρου Εγνατία. Με την Όλια Λαζαρίδου, γλυκιά και τόσο ταιριαστή στο ρόλο της, να σε κάνει να παρακολουθείς σαν το γεράκι την κάθε κίνησή της ακόμα κι όταν δεν μιλούσε. Ειδικά όταν δεν μιλούσε. Με την Καραμπέτη, αν και δεν με ενθουσίασε παρά μόνο στο 2ο μισό, να φοράει γάντι το ρόλο της και τελικά να με κάνει να ξεπεράσω τους ενδοιασμούς μου από την τηλεοπτική της πορεία. Σκηνικά, φωτισμός, και μουσική άρτια με μοναδικό ψεγάδι -φαντάσου- το λάθος timing του διακόπτη και του φωτισμού σε μια στιγμή στην παράσταση. Τα τραγούδια του έργου, όπως με πληροφόρησε ο Αντρέας, ήταν να μεταφραστούν ή να παίξουν από κασέτα, αλλά ευτυχώς τα τραγούδησαν οι ίδιοι, και πολύ καλά μάλιστα.

Ο πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης αλλά και μεταφραστής του έργου, Σταμάτης Φασουλής, χαρακτήρισε το έργο ρομαντικό και ταυτόχρονα σκληρό, επειδή ξεκινά με τη νοσταλγία της ανάμνησης των «ωραίων χρόνων» του παρελθόντος που όμως καταλήγουν σε πόνο, όταν οι πρωταγωνιστές συνειδητοποιούν αυτά που «σκότωσαν» στο παρελθόν τους για να ζήσουν καλά σήμερα. «Ο καθένας αντιλαμβάνεται το παρελθόν με εντελώς διαφορετικό τρόπο και προσπαθεί να το επιβάλλει στον άλλο» είπε χαρακτηριστικά.

Θυμάμαι την προηγούμενη παράσταση που με ενθουσίασε τόσο. "Η κατάρα της Ιρμα Βεπ", με Καφετζόπουλο, Σακελαρίου να δίνουν ρεσιτάλ. Δεν είμαι θεατρόφιλος, αλλά τέτοιες δουλειές θα με κάνουν σίγουρα. Μπορούσα να χειροκροτώ και μισή ώρα χθες. Το αξίζανε. Αν δεν ξενέρωνα με το κοινό. Αλλά είναι άλλο θέμα.

Μην το χάσετε.

Οι παραστάσεις θα δίνονται κάθε Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.30 και Σάββατο και Κυριακή στις 18.30 και 21.30. Οι τιμές των εισιτηρίων είναι 23 και 17 ευρώ (φοιτητικό ? μαθητικό).

Επισκευτείτε το site του Harold Pinter.