Δευτέρα, Μαρτίου 7

In This World



Lordy don't leave me
All by myself

Good time's the devil
I'm a force of heaven

Lordy don't leave me
All by myself

So many time's I'm down
Down down

With the ground

Lordy don't leave me
All by myself

Whoa, in this world

Lordy don't leave me
All by myself


Σήμερα, άνοιξα την τηλεόραση και "έπεσα" πάνω στο videoclip του "In this World" του Moby από album "18". Μ'αρέσουν πολύ αυτοί οι μικροί εξωγήινοι που φτιάχνουν πινακίδες που γράφουν "Hello" και "Hola" και έρχονται στον πλανήτη μας προσπαθοώντας να έρθουν σε επαφή μαζί μας. Μα είναι μικροί και δεν τους δίνει κανείς σημασία. Και περίλυποι επιστρέφουν, με το μικρό τους διαστημόπλοιο, στον πλανήτη τους και φτιάχνουν μια πιο μεγάλη πινακίδα "Hello".

Δεν ξέρω αν αρκεί αυτό. Εχω την εντύπωση ότι όσο μεγάλη κι αν ήταν η πινακίδα δεν θα τους έδινε κανείς σημασία (ειδικά στην Ελλάδα). Γιατί ο καθένας είναι κάτοικος του δικού του πλανήτη, ζει το δικό του κόσμο, κυκλοφορεί βυθισμένος στη μιζέρια και στα προβλήματα του. Τα δικά του προβλήματα. Οχι του "πλησίον" ή της κοινωνίας. Αρκεί να ζει. Βήμα-βήμα, μέρα-μέρα.

Εχει δίκιο ο Λάκης Λαζόπουλος που γράφει στο Θέμα της Κυριακής: "Σαν σχολείο με κακούς καθηγητές, που δεν σου κάνει καρδιά να σηκωθείς από το κρεβάτι να πας, μοιάζει η χώρα αυτή. Βρίσκεις το κέφι το βράδυ, το ξαναχάνεις το πρωί."...."Να'μαι ο μόνος που περπατώ με αυτές τις σκέψεις στην πόλη;".

Μόνος ίσως δεν είναι, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό δεν νοιάζεται. Για τίποτα. Γιατί είναι θεατής ο Ελληνας (καλά το είπε η Κανέλη το πρωί). Δεν συμμετέχει. Δεν οργανώνει. Δε ζει. Βλέπει. Μόνο. Φυτοζωεί το πρωί σε μια δουλειά που δεν χωνεύει και περιμένει το λυτρωτικό καθημερινό "σχόλασμα" για να επιστρέψει στο σπίτι-καβούκι του και να γίνει θεατής. Οχι μονο τηλε-θεατής. Θεατής, ακροατής, αναγνώστης, καταναλωτής γενικά. Οχι δημιουργός. Οχι οργανωτής. Τίποτα. Ψηφίζει μόνος του στο σπίτι του. Μέσα του. Την άλλη μέρα ξανά δουλειά. Ουφ. Πήγε 3:00; Λυπάμαι κύριε, έχω ραντεβού με τη "Βέρα στο δεξί" και τις ειδησεις του star. Ασε που μπορεί να βγει και ο Περικλής και πρέπει να ψηφίσω.

Το γαμώτο είναι ότι αυτός ο τύπος είναι ευτυχισμένος. Η έτσι νομίζει; Οχι, όχι, είναι ευτυχισμένος. Κι εγώ γιατί χαλιέμαι για όλα αυτά; Γιατί χαλιέμαι για τους παπάδες; Για τον ΠΑΟΚ, την υποθαλάσσια αρτηρία και το metro.thessalonikis που δεν ξεκίνησαν ακόμα, για τα Σκόπια που τα αναγνωρίζουν ως "Μακεδονία", για το αν υπάρχουν εξωγήινοι, θεός ή για το αν ο DaVinci ήταν Grand Master των Σοφών της Σιών, για το Ευρω-Σύνταγμα, για τον Αρκτούρο και την Greenpeace, για τους δύο Ισραηλινους στρατιώτες που τραυματίστηκαν από πυρά Παλαιστινίων στη Χεβρώνα.

Μήπως να πάω για καφέ σήμερα και να μη δουλέψω; Λέω να πάρω και μια πίτσα-γίγας και να κάτσω να δω και τις 10 σαιζόν "Friends" (40 dvd που πήρα χθες), μέχρι να πέσω κάτω.

Αύριο βλέπουμε. Ισως έρθουν οι εξωγήινοι με τις πινακίδες "Hello".

4 σχόλια:

amarkos είπε...

Ο τύπος που περιγράφεις είναι γιαλαντζί ευτυχισμένος. Το ερώτημα αυτό με απασχόλησε στο παρελθόν λίγο διαφορετικά. Μήπως η τρέντυ γκόμενα που αγνοεί το τι γίνεται γύρω της, που ξέρει για την πεθερά του Νίνο και όχι το όνομα του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι τελικά ευτυχισμένη; Όχι.

Γιατί σημασία έχει το ταξίδι και όχι το αποτέλεσμα. Ο ανήσυχος άνθρωπος "ταξιδεύει συνεχώς" και στο δρόμο συναντά πράγματα που τον απογοητεύουν, τον ταπεινώνουν και τον καταρρακώνουν αλλά και πράγματα που τον καυλώνουν, τον ανεβάζουν στο πιο ψηλό σημείο. Ζωή σαν καρδιογράφημα ενός 25άρη πρωταθλητή και όχι σαν αυτό ενός 65άρη καπνιστή, παχύσαρκου ένα βήμα πριν το θάνατο. Αυτά.

Nassos K. είπε...

Χαίρομαι που υπάρχουν κι άλλοι που σκέφτονται έτσι. Ισως έκανα λάθος στο ποσοστό των "γιαλαντζί ευτυχισμένων". Ευτυχώς είναι λιγότεροι από όσους υπολόγιζα.

Και ναι, η γκόμενα (και η θεία-κατίνα) που ξέρει και το τι χρώμα κάλτσες φοράει ο μπατζανάκης του 2ου ξαδέρφου του Νίνο όχι απλά δεν είναι ευτυχισμένη. Είναι άρρωστη!!!

Τελικά λέω και την πίτσα να φάω, και το Friends να δω και στην έκθεση ζωγραφικής της φίλης μου να πάω και να βγούμε για μπαρότσαρκα απόψε για τα "χρόνια πολλά" της.

Unknown είπε...

υπάρχουν πολλά που μας πληγώνουν στην Ελλάδα, όμως υπάρχουν και πολλά που μας γεμίζουν ή επουλώνουν τις πληγές μας... όπως έτυχε να 'μαι στην Πάνω Πόλη (την πόλη σου) και είχε καταπληκτικό καιρό έναν τεράστιο ήλιο, ένα υπέροχο μπλε ουρανό, μια πεντακάθαρη ατμόσφαιρα (από τις σπάνιες φορές) έβλεπα τον Όλυμπο απέναντι χιονισμένο, στην Περαία πάνω στην αμμουδιά με τον ήλιο από πάνω έπινα καφέ, έβλεπα την πόλη απέναντι, τα θαλασσοπούλια να μαλώνουν πιο θα πρωτοφάει ένα κομμάτι ψωμί, υπέροχη γαλήνη... με γέμιζε... Όπως με γεμίζει η ζωντάνια της πόλης... επίσης οι άνθρωποί της, η χαλαρότητά τους, η τάση να 'ναι έξω στα καφέ, στις ταβέρνες κ.λπ., όπως το ότι οι μπάτσοι μας είναι πολύ χαλαρότεροι και πιο συζητήσιμοι, ξέρεις πόσες φορές έχω γλιτώσει κλήση γιατί απλά το συζητήσαμε... Δεν κάνετε το άλλο να βρούμε όλοι μας τι μας ενώνει, τι μας αρέσει στην πόλη μας,στη χώρα μας, τι μας κρατάει... το fame story?

Ανώνυμος είπε...

Keep up the good work Suede shearling coat discount laptop Oral sex a